Identity en LGBTQ+ activisme
Identity and LGBTQ+ activism play an important role in the work of dancer and choreographer Robin Nimanong. During the Delft Fringe Festival 2021 his dance performance Postscriptum 223 can be seen daily. Postscriptum 223 challenges one to self-reflect and to break through the pigeonholing spirit surrounding identity.
In recent years Robin Nimanong has worked for the dance companies Ivgi&Greben, Batsheva Ensemble and SHIFFT, among others. He is currently a dancer with NBprojects by choreographer and theater producer Nicole Beutler, and has also created several solo performances. His dance film Aphrodisiac II won the 2020 Next Best Fringe Award. 'My previous solo work ‘Aphrodisiac’ and the film ‘Aphrodisiac II’ with cameraman Bo Bolderink were both an investigation into queer identity, toxic-masculinity and acceptance. Now I'm rediscovering this same research in an accessible way with the new youth performance Postscript 223," Robin says.
From two to three options
The performance was developed over a longer period of time, during which Robin could count on the help of various dance studios and production houses theaters. 'For Postscript 223 I completed two residencies. One in Finland at Tuo Tuo Arts and another at ‘Dans in Ontwikkeling’ along with Liat Magnezy. Also, CaDance (Korzo Theater) and the Vrijburcht Theater helped us with studio time. Postscript 223 is a reference work of ‘Aphrodisiac’ with a different perspective on my research on identity, acceptance and consciousness. Two, two, three or 2-2-3 involves moving from the two options of "male" and "female" to three options, or more. There is not only black or white, but something in between or beyond. A gray space, which recurs in the transformation throughout the performance.'
2-2-3
More than a dance preformance
Postscript 223 therefore has a clear message, which Robin Nimanong wants to do more with in the near future. 'Along with Noa van Tichel, I am establishing a self-care platform called EMBRACE. This platform will encourage self-care for everyone breaking labels and pigeonholing. Man and woman are often discussed as societal ideals, and it can take a lot of time and energy to stick to an existing label. We then often ask ourselves "Am I enough?", but what happens when we explore ourselves outside of this framework and develop without expectations?' Postscript 223 is connected to EMBRACE and touches on the topics of acceptance, self-care and identity. Ultimately, Robin wants to use this educational platform to approach schools to encourage a process of individual fulfillment among young people, through dance.
The Delft Fringe Festival will be Robin's online debut as a young producer. "I haven't had an online streaming with my own show yet. Again, it was an experiment that can still be developed a lot! But the medium of film is strong and can sometimes enhance dance." Delft Fringe Festival is therefore quite a place for experimentation, where sometimes very surprising things emerge!' Although aimed at young people, all ages are welcome at Postscript 223. 'The performance is suitable for anyone who wants to rediscover male and female energy and discover new energy that connects us all in between and beyond.'
SHOT2.0
Robin danste bij SHIFFT met de dansvoorstelling SHOT2.0.
De Regenboog Alliantie GOUDA, nodigde Robin en SHIFFT uit vanwege zijn doorbreken van heteronormatieve hokjes in de dansfilm Aphrodisiac II. Het AD had Robin hierover geïnterviewd.
![Robin Nimanong = [EvT]_MG_5039010_LRX.jpg](https://images.squarespace-cdn.com/content/v1/5dc8058ef7ee7d08c03eeffb/1620846867112-P188FDV2CU24DYGVJ34R/Robin+Nimanong+%3D+%5BEvT%5D_MG_5039010_LRX.jpg)
Vrijburcht Theater
AMSTERDAM – Aan het water, verstopt tussen een terrasje en een aantal woningen, STAAT het Vrijburcht theater. Een knus zaaltje van ongeveer zeven bij tien meter en een stuk of twaalf klapstoeltjes. Op blote voeten in een ‘army’ broek en een tanktop, zit de vierentwintigjarige Robin Nimanong op het geïmproviseerde podium. Met een glimlachje kijkt hij het publiek toe.
Nu het publiek compleet is en de deuren zijn gesloten, neemt Robin het woord. Uitgebreid stelt hij zich voor. Zo heeft hij een paar jaar in Israël gedanst, waar hij de dansstijl Gaga heeft leren kennen. Gaga is een bewegingstaal. Anders dan andere dansstijlen, heeft Gaga geen vaste bewegingen of regels waarop moet worden afgestemd. Een vorm van vrijheid. Verder vertelt Robin over het stuk dat hij gaat uitvoeren. Het masculiene (hetero) Hiphop en het feminiene en klassieke Ballet.
Het licht wordt gedempt en de hiphop muziek gaat aan. Met hart en ziel beweegt hij zich sierlijk over het podium. Een interne strijd wordt door hem uitgebeeld. Verwarring. Twee uitersten die hem naar zich toe trekken. Van de kronkel in zijn tenen naar de intense blik in zijn ogen. Hij sleept je mee in zijn verhaal. Het vinden van identiteit en wat je daarbij voelt. Jezelf daarin uiten. Hij zoekt oogcontact met iedereen in het publiek. De helft van zijn gezicht verduisterd terwijl hij de zaal in kijkt. Zijn ogen spreken boekdelen. In zijn hiphop kan hij veel agressie en woede kwijt.
De muziek veranderd naar een klassiek nummer met een lage beat op de achtergrond. Zijn kwaliteiten als danser worden hier uitstekend vertoond. Maar vooral zijn emoties vallen op. Frustratie en verdriet. Hij laat zichzelf lusteloos op de grond vallen, volle vertrouwen in zijn lichaam, om zijn val te breken. Klappen op de wangen en een onrustige blik in het gezicht. Het publiek is muisstil en kijkt aandachtig toe. Kronkelend ligt Robin op de grond en krabbelt zich op. Hij gaat verslagen met opgetrokken benen zitten. Rug naar het publiek. De muziek valt stil. Een luid applaus galmt door de zaal.
Nu is de film Aphrodisiac || aan de beurt. Een dansfilm waar LGBTQ+ met name de Dragqueen community, waar Robin zich mee associeert. Hij maakt zelf ook deel uit van deze film. De lichten gaan uit en de beamer aan. Uitgelopen mascara en twee indringende blauwe ogen. Geen geluid, maar als uit een horrorfilm geknipt, begint de man in beeld als een maniak te lachen. Hoge hakken, nette panty’s en rode lipstick op het gezicht gesmeerd als bloed. Robin is te zien in de zaal van een theater, waar hij op hoge hakken door de stoelen heen danst. Dit is afwisselend te zien met een blonde man die op het podium een intern conflict probeert te winnen. Op één hak en een blote voet beweegt hij zich voort over het podium. Een intiem moment wanneer blijkt dat de twee dansers zich in dezelfde zaal bevinden. Vele emoties vullen deze film. Het bestaat uit allemaal niets zeggende onderdelen, die samen een sterk en kloppend verhaal maken in het vinden van identiteit als dragqueen zijnde.
Een tweede applaus klinkt als de lichten aan gaan. de mensen in de zaal gaan in gesprek met Robin over de voorstelling en de film. Het onderwerp valt terug op Gaga. Een van de leden van het publiek vertelt over zijn architectuur studenten: “De studenten zitten alleen maar achter de computer of zijn aan het tekenen, daar worden ze heel houterig van. Daarom zijn we nu bezig met een project waar we ze wat meer in beweging proberen te brengen door bijvoorbeeld dans”, zegt hij als reactie op Robin die een project wil starten om jongvolwassenen meer kennis te laten maken met de LGBTQ+ wereld doormiddel van dans. “Dit wil ik met een partner, die ook meewerkte aan de film starten. Het plan is om laatstejaars van de middelbare school of studenten van het middelbaar en/of hoger onderwijs hiermee een positieve kijk op onze wereld te geven.” Verder gaat het gesprek over de positieve en negatieve reacties die hij heeft gekregen tijdens zijn optredens in ‘fishnet’ panty’s en op hoge hakken. Met nog een laatste applaus en een bos bloemen, word de show afgesloten.
Geschreven door: Sarah de Jonker
Bron: https://svjmedia.nl/amstelradar/2155/robins-interne-strijd-tijdens-lgbtq-dans-voorstelling-en-film/